Μυθολογία...

Η Αλκμήνη, είχε ένα λεβέντη άντρα, τον Αμφιτρύωνα. Όμορφη ήτανε, τη λιμπίστηκε ο Δίας και τι έκανε ο αφιλότιμος; Μια φορά που έφυγε ο Αμφιτρύωνας, πιάνει και παίρνει τη φάτσα του. Το βράδυ τρώνε καλά, πίνουνε και κάτι ντούζικα και κλείνει το μάτι ο Ζευς...

- Είσθε δια μίαν μικράν ανάκρισιν;

Χαμογέλασε η Αλκμήνη.

-Σκανταλιάρικο παιδί...

Η δόλια, σου λέει "άντρας μου είναι, άμα δεν με ανακρίνει ο άντρας μου, ποιος θα με ανακρίνει;"... Ο Ζευς, πήγε δήθεν να πλύνει τα δόντια του και φωνάζει τον Ήλιο.

-Πού 'σαι, ρε... Μη βγεις αύριο, θα καθήσω λίγο παραπάνω με τη μαντάμ.

-Και τι θα λένε οι άλλοι;

-Πες ότι είσαι ελεύθερος ιατρού.

Τρεις νύχτες, λοιπόν, κράτησε η "μια νύχτα", ξεκατινιάστηκε ο Δίας και πήγε για τρίψιμο... Ο Αμφιτρύωνας, πάλι, γύρισε, πήγε να φιλήσει τη γυναίκα του, τη βλέπει εξαντλημένη...

-Τι έπαθες, Άλκη;

-Καλά, εσύ δεν κουράστηκες; Εμένα τρέμουν τα πόδια μου.

-Να κουραστώ, από τι;

-Που... έλα μωρέ...

-Βρε, μίλα καλά...

-Μη με τρελάνεις...

Τρελάθηκε, όμως, ο Αμφιτρύων... Τρελάθηκε, είπε να πάει σε μέντιουμ, δεν είχε μέντιουμ, πάει στον Τειρεσία, τον μάντη.

Ο Τειρεσίας ήξερε...

-Ο Ζευς, του λέει...

-Α, το ρουφιάνο...

-Μάλιστα.

-Και η γυναίκα μου;

-Δε φταίει. Νόμιζε ότι είσαι συ.

Ησύχασε ο Αμφιτρύων...

Πιο ευχαριστημένος κερατάς δεν υπήρξε στη γη…

Νίκος Τσιφόρος