Μνημόνιο: Επισημάνσεις, από τον Σταύρο Λυγερό...

ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Σε έξαρση χαμαιλεοντισμού, άρχουσες ελίτ που εξέθρεψαν και εξωράισαν την κλεπτοκρατία, τη σπατάλη, τον ανορθολογισμό και την ατιμωρησία έχουν μετατραπεί σε σημαιοφόρους της λιτότητας, αλλά μόνο για τους κάτω. Οι πιο θρασείς, μάλιστα, κουνάνε ανερυθρίαστα το δάκτυλο στην κοινωνία. Οχι ότι οι πολίτες είναι αθώοι. Το ψάρι, όμως, βρωμάει από το κεφάλι. Οι ίδιες ελίτ επιδεικνύουν προκλητική ιδιοτέλεια. Καταγγέλλουν τον λαϊκισμό και τις συντεχνίες, τη διαφθορά των δημοσίων υπαλλήλων και τη φοροδιαφυγή των μικρομεσαίων, αλλά ποτέ το πολυπλόκαμο σύστημα της διαπλοκής, που τροφοδότησε τον παρασιτισμό και παρεμπόδισε τις παραγωγικές δραστηριότητες. Η λεηλασία του δημόσιου χρήματος είναι συστημικό φαινόμενο, αλλά απ’ αυτήν επωφελήθηκε περισσότερο η κορυφή παρά η βάση της κοινωνικής πυραμίδας.

ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Η διαφωνία, λοιπόν, δεν αφορά τον μηδενισμό του ελλείμματος, αλλά τον τρόπο. Είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση έχει ελάχιστα βάλει χέρι στα «μεγάλα ψάρια» και στους φορείς της κλεπτοκρατίας, την ώρα που γονατίζει τους εύκολους στόχους, μισθωτούς, συνταξιούχους και παραγωγικές επιχειρήσεις; Η άνιση κατανομή των βαρών ακυρώνει το ηθικό υπόβαθρο της συλλογικής προσπάθειας εξόδου από την κρίση, παροξύνει τη λαϊκή οργή και αυξάνει τις πιθανότητες κοινωνικής ανάφλεξης. Εκτός αυτού, όταν αφυδατώνεις μία ήδη στεγνή αγορά προκαλείς ανήκεστο βλάβη στο παραγωγικό δυναμικό και ως εκ τούτου αναπαράγεις το αδιέξοδο.