Ο Στρος Καν, ο Τόμσεν και το μνημόνιο

Μιχ. Ιγνατίου

Εχω κατακρίνει τον Πολ Τόμσεν πολλές φορές και για πάρα πολλά πράγματα. Τον έκρινα ειδικά για το πρόγραμμα της τρόικας, στην οποία συμμετέχει ως βασικό στέλεχος. Πίστευα ότι από τη στιγμή που ο τότε πρωθυπουργός κατέφυγε στον μηχανισμό ΔΝΤ και ΕΕ, έπρεπε να αναζητηθούν διαφορετικοί τρόποι αντιμετώπισης των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας, από αυτούς που δοκιμάστηκαν σε άλλες χώρες. Η Ελλάδα ήταν μία διαφορετική υπόθεση και περίπτωση.

Βέβαια, είναι εύκολο να τον κρίνουμε και να τον κατα­κρίνουμε και εμείς οι Ελληνες έχουμε μία τάση να τα φο­ρτώνουμε στους ξένους, ως εμείς να είμαστε αθώες περι­στέρες, που δεν φέρουμε ποτέ ευθύνη για τις πράξεις μας, τις παραλείψεις μας, τα ρουσφέτια, τα φακελάκια, τη φο­ροδιαφυγή και τόσα άλλα λάθη, που έγιναν μεν από τους πολιτικούς, αλλά οι πολίτες συνέχιζαν να τους ψηφίζουν και να τους επιβραβεύουν.

Τα πάντα σ' αυτήν τη ζωή έχουν τη σημασία τους. Από την αρχή κάτι δεν μου πήγαινε καλά, ούτε μπορούσα να αντιληφθώ τότε την επι­μο­νή του Ντομι­νίκ Στρος Καν να υπογραμμίζει σε όποιον Ελληνα συνα­ντού­σε ότι «το πρόγραμμα είναι ελληνικό, οι Ελληνες το δημιούρ­γησαν, οι Ελληνες το εφαρμόζουν». Το τελευταίο διάστημα που ερευνώ καλύτερα το θέμα, καταλήγω στο συμπέρασμα πως δεν πρέπει να βρίζουμε τον κ. Τόμσεν και τους υπολοίπους της τρόικας, αλλά να ψέγουμε τους εαυτούς μας.

Ο προηγούμενος γενικός διευθυντής του ΔΝΤ είχε απόλυτο δίκιο να υποστηρίζει πως το Μνημόνιο είναι δημιούργημα, εικόνα και ομοίωση των Ελλήνων που το σχεδίασαν.

Οι πηγές μου περιέγραψαν την εξής σκηνή: Οι εκπρόσωποι των δανειστών κάθονται απέναντι από τους Ελληνες αρμοδίους και τους ζητούν την πρότασή τους για την ελληνική οικονομία. Αυτοί απαντούν ότι δεν είναι έτοιμοι και εισηγούνται να τους δώσουν οι εκπρόσωποι των δανειστών το «σχέδιο σωτηρίας της ελληνικής οικο­νομίας» για να το αντιγράψουν και να τους το παρα­δώσουν. Είναι γι' αυτόν και για πολλούς άλλους λόγους που νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ στον κ. Τόμσεν..