ΓΝΩΜΟΔΟΤΗΣΕΙΣ: Υπερβολικός ερωτικός οργασμός γυναικός, λόγος διαζεύξεως επί κλωνισμώ.

Ιστορικόν: Ο Ν. Χ. τον Φεβρουάριον του 1929 συνήψε γάμον μετά της Μ. Κ. Λ..

Η γυνή, η οποία ούτε καν ήτο παρθένος, ευθύς μετά την πρώτη νύχτα του γάμου επεθύμει συχνοτάτην επανάληψιν της συνουσίας. Ο ανήρ ικανοποίησε μεν τας επιθυμίας αυτής, έφθασεν όμως στιγμή κατά την οποίαν ούτος, παρ’ όλην την ακμήν και τη ζωτικότητα του, ηδυνάτει πλέον φυσιολογικώς να αντεπεξέλθη εις τας ορμάς και τας επιθέσεις της γυναικός. Μ’ όλον ότι η γυνή σαφώς αντελήφθη ότι ο ανήρ ηδυνάτει πλεόν να συνουσιασθή, εν τούτοις αύτη συνεχώς και αδιαλείπτως επετίθετο κατ’ αυτού αξιούσα την επανάληψιν δια πολλοστήν φοράν της συνουσίας. Ηναγκάσθη, τότε ο ανήρ, προς ικανοπίησιν των ορμών της γυναικός, να προστρίψη δια των χειρών του τα γεννητικά της όργανα.

( Δια κινήσεων κατά μήκος, εγκαρσίως και κυκλωτικών επ’ αυτών, ως από την μελέτη των οικείων επιστημών και κατά την πρακτική ενασχόληση προκύπτει… ) 

Ο ανήρ ευρεθείς προ της καταστάσεως ταύτης και προ της ρητής δηλώσεως της γυναικός ότι και κατά την στιγμήν ακόμη, καθ’ ην ο κουρεύς κόπτει τα μαλλιά της, διεγείρεται η γενετήσιος ορμή της, και προβλέπων κίνδυνον σωματικής του κατεξαντλήσεως, συνεπεία δε τούτου και ηθικής συνάμα καταπτώσεως, απέστη της μετ’ αυτης συμβιώσεως , συναισθάνεται δε ότι ευρίσκεται εν πλήρει αδυναμία όπως επαναλάβη την συμβίωσιν.        

Και αφού η γνωμοδότηση της αναφέρει τους λόγους για τους οποίους ο παθών σύζυγος δεν δύναται να κορέσει την διακορευμένη πριν έλθει εις γάμου κοινωνία

καταλήγει…

Επί του θέματος τούτου το Εφετείον του Μονάχου δια της από 28 Μαρτίου 1915 αποφάσεως το, τόμος 67^ος, σελ. 27/28, αποφαίνεται τα εξής: «Κατά την αντίληψιν του δικαστηρίου αναλόγως των ειδικών συνθηκών αι υπέρμετροι απαιτήσεις του ανδρός προς συνουσίαν δύνανται να αποτελέσουν παράπτωμα συμφώνως προς την & 1568 του αστικού κώδικος, και μάλιστα κατά τας περιστάσεις βαρύ παράπτωμα, εάν ο ανήρ προβαίνη εις τας απαιτήσεις εν τη συνειδήσει ότι υπάρχει δυνατότης επιβλαβούς ενεργείας της υγείας της γυναικός. Δίοτι ο γάμος, ως σχέσις έχουσα βάσιν ηθικήν, προϋποθέτει γεννητορικήν σχέσιν φυσιολογικήν, κινουμένην εντός του ορίου του φυσιολογικού, της αξιοπρεπείας και της τηρήσεως αμοιβαίας αγάπης  και εκτιμήσεως.

Συμφώνως προς ταύτα, η αξίωσις της γυναικός όπως ο ανήρ προβαίνη εις την αδιάλειπτον συντέλεσιν της συνουσίας αποτελεί υπαίτιον παράβασιν των απέναντι αυτού ως ανθρώπου και ως συζύγου επιβαλλομένων υποχρεώσεων, ήτις εάν επήνεγκεν ισχυρόν κλονισμόν εις την σχέσιν του γάμου, κατέστη δ’ εντεύθεν εις τον άνδρα αφόρητος η εξακολούθησις της εγγάμου συμβιώσεως, συνιστά λόγον διαζυγίου, κατά το άρθρον 5 του νόμμου 2228.-

Εν Αθήναις τη 28 Οκτωβρίου 1929

Ο γνωμοδοτών 

Σ.Ε. Μαριδάκης

«ΘΕΜΙΣ»

Εβδομαδιαία Δικαστική Εφημερίς

Αθήναι 8 Οκτωβρίου 1929